အိုက္ဒီယိုလိုဂ်ီႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ

မင္းခက္ရဲ (၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလထုတ္ “အေတြးအျမင္”)

(ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ အိုက္ဒီယုိလိုဂ်ီနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း အျငင္းအခုန္စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဆိုကေရးတီး၊ ပေလတို၊ အရစၥတိုတယ္ကစၿပီး အလယ္ေခတ္ ေဟဂယ္၊ ကားလ္မာ့ခ္စ္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ဖလာရဲ႕ တတိယလိႈင္းတိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိုက္ဒီယုိလိုဂ်ီနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြအတြက္ သိလိုစိတ္ကို ျပည့္မွီေအာင္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ေတြတုန္းကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တကာမွာ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေတြလည္းၿပီးေရာ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြေရာ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြေရာ အြန္လိုင္းေတြေပၚေရာက္ ဂ်ီေတာ့ေတြမွာ ျငင္းခုန္၊ Facebook ေပၚမွာ ျငင္းခုန္၊ အျမင္မ်ိဳးစံုကို ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးၿပီး စာနည္းနည္းပဲ ဖတ္တဲ့လူကို စားမ်ားမ်ားဖတ္ထားသူက ဆရာလုပ္။ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ထားသူ သူထက္စာပိုဖတ္တဲ့လူက စကားလံုးေတြနဲ႔ လိႈမ့္ေဆာ္.. အရင္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္၀ိုင္းမွာ ျငင္းခုန္ၾကတာဆိုေတာ့ ေလထဲတင္ေပ်ာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈေတြရဲ႕ ရလဒ္ရယ္လို႔ ဘာမွ ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ဒီဘက္ေခတ္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ျငင္းခုန္တဲ့ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာေတာ့ အရင္ကလို ေလထဲေပ်ာက္သြားတဲ့ အဆင့္ထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သဲထဲေရသြန္ ျငင္းခုန္မႈယဥ္ေက်းမႈကေန နည္းနည္းေျပာင္းလဲလာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုမွာ ဆက္ၿပီးေတာ့ ျငင္းခုန္ႏိုင္ဖို႔ ျငင္းခုန္စရာေလးေတြပါတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္တင္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဆရာမင္းခက္ရဲရဲ႕ “အိုက္ဒီယုိလိုဂ်ီႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ” လို႔ အမည္ရတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ “အေတြးအျမင္” မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးသူေတြလည္း ျပန္ဖတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖို႔ ဘေလာ့ခ္ေပၚက ျပန္တင္ေပး လိုက္ရပါတယ္။)
အံ့ဘုန္းျမတ္

ယဥ္ေက်းမႈကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးအျဖစ္သတ္မွတ္ၾကည့္ျမင္ၾကတယ္။ ပထမပိုင္းက စိတ္ပိုင္းဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေျခအေန တစ္ရပ္ဆိုတဲ့ ပံုအျဖစ္ျမင္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ဒီထက္မကဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ အုပ္စုေတြကိုထည့္ၿပီး တြက္ခ်က္လာတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲက လူေတြရဲ႕ အသိပညာနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေျခအေနတိုင္းကို သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚခ်င္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာာ လူရဲ႕အသိပညာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္သတ္ဆိုင္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ႕ ျပင္ပလူမႈေရးအေျခအေနထဲမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ျပင္ပအရွိတရားကိစၥလို ျမင္တာ။ ဥပမာအားျဖင့္ ဒီလိုယူဆလိုက္တဲ့ အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ သူတို႔ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကို ေဖာ္ျပေနတဲ့ အႏုပညာေတြ၊ စာေပနဲ႔ အသိပညာ ဆိုင္ရာ အလုပ္ေတြသာျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ေနာက္ဆံုး ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ေလ့လာခ်က္က လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈဆိုင္ရာ လမ္းေၾကာင္းလို႔ သတ္မွတ္တယ္။

လမ္းေၾကာင္းဆို႐ံုနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥက ရွင္းလို႔မၿပီးေသးဘူး။ ျပႆနာေတြအမ်ားႀကီး ထပ္၀င္လာေသးတယ္။ ဘ၀ေနထိုင္မႈ လမ္းေၾကာင္းဆိုေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမာ ဘယ္အရာကို လမ္းေၾကာင္းလို႔သတ္မွတ္မလဲ။ အုပ္စုေတြခြဲၿပီး သတ္မွတ္မွာလား။ လူမႈေရးအေဆာက္အအံုတစ္ခုအတြင္းမွာပဲ လမ္းေၾကာင္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတာလား။ တစ္ခုတည္းရွိတာလား။ လူမႈေရး အေဆာက္အအံုနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကိုေရာ ဘယ္လိုခြဲျခားမလဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူဟာ လူမႈေရးအျပဳအမူလား၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုင္ရာအျပဳအမူလား ဘယ္လိုခြဲျခားမလဲ။ ခြဲျခားလို႔ေရာရမလား။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈလို႔ေျပာရင္ ဘယ္အရာကို ေရြးေျပာမလဲ။ လူမ်ိဳးႀကီးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈပဲလား။ လူ႔မ်ိဳးစုေတြအားလံုးလား။ အဲ့ဒီလိုခြဲေျပာလိုက္တာကလည္း ကိုယ္ပထမသိထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္ေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈျဖစ္ရဲ႕လားဆိုတဲ ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနတယ္။ ဒီေမးခြန္းေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဘာပါရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ရေသးခင္ ထြက္လာႏိုင္သလို ယဥ္ေက်းမႈဆို ဘာျဖစ္ပါတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေနာက္မွာမွ ထြက္လာႏိုင္တယ္။

ကားမာ့ခ္စ္ကေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈဟာ ဘယ္လိုျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာတယ္။ ဘယ္လိုလည္ပတ္ေနတယ္။ ဘယ္အရာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားျခင္းခံရတယ္ဆိုတာကို အိုက္ဒီယုိလိုဂ်ီ႐ႈ႕ေထာင္ကေန စဥ္းစားၿပီးေတြးေတာတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကားမာ့ခ္စ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္က သူ႔ရဲ႕အိုက္ဒီယိုလုိဂ်ီအျမင္အေပၚကို အေျခခံၿပီး ေပါက္ဖြားလာတာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို ယဥ္ေက်းမႈလို႔သတ္မွတ္လိုက္ရင္ျဖစ္ေစ၊ ဒါမွမဟုတ္ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အဓိပၸယ္ကိုဖြင့္ဆို လိုက္ရင္ျဖစ္ေစ၊ သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို ထပ္မံေတြ႔ရမွာျဖစ္တယ္။ ကားမာ့ခ္စ္ရဲ႕ေတြးက ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေယဘုယ်သေဘာမွတ္ယူထားၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ သူက အိုင္ဒီယိုေလာ္ဂ်ီေၾကာင့္ ဘ၀ေနထိုင္မႈလမ္းေၾကာင္း (၀ါ) ယဥ္ေက်းမႈပံုစံေတြျဖစ္လာတာလို႔ ျမင္တယ္။ ခက္တာက မာ့ခ္စ္၀ါဒနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို ေျပာရင္ ကားလ္မာ့ခ္စ္တစ္ဦးတည္းနဲ႔ မၿပီးဘူး။ စာမ်က္ႏွာကေလးေပၚမွာ မာ့ခ္စ္ေရးသားခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အနက္ျပန္ထားတဲ့ မာ့ခ္စ္၀ါဒ႐ႈ႕ေထာင့္အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနတယ္။ ကားလ္မာ့ခ္စ္ေတာင္မွ အေစာပိုင္း မာ့ခ္စ္အျမင္နဲ႔ ေႏွာင္းပိုင္း မာ့ခ္စ္အျမင္ေတြဆိုၿပီးရွိေသးတယ္။ လူသားဆန္မႈနဲ႔ သိပၸံပညာ႐ႈ႕ေထာင္က မာ့ခ္စ္အျမင္၊ ႐ုပ္၀ါဒဘက္က မာ့ခ္စ္အျမင္၊ အေဆာက္အအံု၀ါဒဘက္က မာ့ခ္စ္အျမင္၊ လီနင္ မာ့ခ္စ္၊ ေနာက္ ေမာ္စီတုန္းမာ့ခ္စ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ အိုက္ဒီယုိေလာ္ဂ်ီ ေတြလည္ပတ္လႈပ္ရွားရင္း ထိန္းခ်ဳပ္တည္ေဆာက္ရင္း ဘ၀ေနထိုင္မႈလမ္းေၾကာင္းျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ မာ့ခ္စ္၀ါဒီေတြ ေယဘုယ်လက္ခံၾကေပမယ့္ အိုင္ဒီယုိလိုဂ်ီေပၚကို ၾကည့္ျမင္တာခ်င္း တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တစ္ဂိုဏ္နဲ႔တစ္ဂိုဏ္ကြဲေန တယ္လို႔ ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မာ့ခ္စ္၀ါဒဟာ ယဥ္ေက်းမႈေပၚကို ႏွံ႔စပ္စြာ ရွင္းျပႏိုင္တဲ့ေနရာမွ ယခင္က လူမႈေရး၊ အေဆာက္အအုံနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္တို႔လို မႏုႆေဗဒ႐ႈ႕ေထာင့္ကေန ခ်ဥ္းကပ္ခ်က္ေတြလိုပဲ အမ်ားႀကီးထည့္၀င္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
မာ့ခ္စ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေျပာရင္ အိုက္ဒီယုိလိုဂ်ီအေၾကာင္းကေနပဲစၿပီး ဆြဲထုတ္ရမွာပါပဲ။ မာ့ခ္စ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္တို႔ ေရးခဲ့တဲ့ The German Ideology စာအုပ္ဟာ အေဆာက္အအံုမာ့ခ္စ္၀ါဒ ေအာ့သူဆာဟ္လူမ်ိဳးကေတာင္ လူသားဆန္ၿပီး ႐ႈ႕ေထာင့္တစ္ခုတည္း သက္သက္ကေနၾကည့္ထားတဲ့ အိုင္ဒီယုိလိုဂ်ီဆိုင္ရာ စာအုပ္အျဖစ္ညႊန္းဆိုရတဲ့စာအုပ္ပါပဲ။ ဒီစာအုပ္ေပၚကို ႐ုပ္ၾကမ္းမာ့စ္၀ါဒီအမ်ားစုက လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေအာ့သူဆာ့ဟ္တို႔လို အေဆာက္အအံုမာ့ခ္စ္၀ါဒီ ေတြက်မွ အထူးတလည္ထားၿပီး ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စစ္မွန္ေသာသိပၸံနည္းက် မာ့ခ္စ္၀ါဒ သေဘာကို ပိုမိုထည့္၀င္ထားတဲ့ စာအုပ္အျဖစ္ ညႊန္းၾကပါတယ္။ သိမႈပိုင္းဆိုင္ရာ ေဖာက္ထြက္မႈ Epistemological Otherness ကို ဒီစာအုပ္မွာေတြ႔ၾကလို႔ပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

မာ့ခ္စ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္က သူတို႔ေခတ္ရဲ႕ ဂ်ာမန္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဒႆနေတြကို ဆန္႔က်င္တုန္႔ျပန္ၾကတယ္။ ဒႆနအေတြးအေခၚ ေတြက တကယ့္အရွိတရားေတြကိုဖံုးကြယ္ထားတယ္။ ၿပီးရင္ အဲ့ဒီဖံုးကြယ္ႏိုင္ဖို႔ရာ ကားလ္မာ့ခ္စ္တို႔အေခၚ အိုင္ဒီယိုလိုဂ်ီဆိုတဲ့ အရာကိုယူၿပီး လႊမ္းမိုးပစ္တယ္။ မာ့ခ္စ္ရဲ႕ အဆိုအရဆိုရင္ အဲ့ဒီအုိင္ဒီယိုလိုဂ်ီေတြ အကုန္လံုးထဲမွာ လူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြ ဟာ ကင္မရထဲမွာ ျပန္ျမင္သလို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ျမင္ေနရတာမ်ိဳးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အိုင္ဒီယုိလုိဂ်ီဆိုတာ တကယ့္အစစ္အမွန္တရားကို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားေစတဲ့ ေၾကးမံုတစ္ခ်ပ္လိုပဲလို႔ျမင္ပါတယ္။ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ပဋိပကၡေတြ အားလံုးကို လူေတြေက်နပ္သြားေအာင္၊ အမွန္တရားလို႔ ျမင္လာေအာင္၊ လႊမ္းမိုးႀကီးစိုးတဲ့ လူတန္းစာဟာ သူတို႔ေကာင္းက်ိဳးရွိ ေစမယ့္အရာကိုသာ အမွန္လို႔ျမင္လာေအာင္ သူတို႔ရဲ႕အိုက္ဒီယုိလိုဂ်ီက လုပ္ေပးေနတာပဲ။ သူက လိုလားႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးနဲ႔ လာတတ္တယ္။ ကိုယ့္က်င့္တရားလိုလို၊ ဘာသာေရးလိုလို၊ က်ိဳးေၾကာင္းညီညြတ္ပံုေပၚေနတဲ့ တကၠိကေဗဒလို တာတက္တယ္လို႔ ျမင္တာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစတဲ့ကိစၥေတြအားလံုးထဲမွာ အိုက္ဒီယိုလိုဂ်ီက အရာအားလံုးကို သာမန္သဘာ၀ကိစၥလို႔ ျမင္လာေအာင္ လည္ပတ္အလုပ္လုပ္ေပးေနတာလို႔ ျမင္တယ္။
လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္ပံုလမ္းေၾကာင္း (၀ါ) ယဥ္ေက်းမႈပံုစံဟာ ဒီလိုအိုက္ဒီယိုလိုဂ်ီေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ခံရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ စီးပြားေရးအေျခခံေတြေၾကာင့္လည္း ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာျဖစ္ေပၚလာသလို ေျပာင္းလဲေနတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ မာ့ခ္စ္ရဲ႕အဆိုအရဆိုရင္ အေျခခံအေဆာက္အအံုတို႔၊ အေပၚထပ္အေဆာက္အအံုတို႔ ဖက္စပ္မႈေၾကာင့္လို႔လဲ ေျပာရင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘ၀ေနထိုင္မႈလမ္းေၾကာင္းဆိုတာက အၿမဲတမ္းလႊမ္းမိုးႀကိဳးစိုးဆဲ လူတန္းစားထဲက သူတို႔ရဲ႕အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ ပုံေဖာ္ထားတာလို႔ ျမင္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ကိုယ္စားျပဳမႈ Culture reprentations ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ အဲ့ဒီလို အိုက္ဒီယုိလိုဂ်ီေတြဟာ လႊမ္းမိုးပို႔ခ်ေနတဲ့အခါ လူေတြကလည္း အဲ့ဒီပံုစံထဲမွာ ေနရင္း ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ အဲ့ဒီကေနတဆင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ လူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အမွန္၊ အမွားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ကိုယ္စားျပဳေပးေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ မာ့ခ္စ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္မွာ ေရာယွက္ေပးေနတဲ့ အျမင္ေတြထဲမွာ အဓိကအားနည္းခ်က္က လူတန္းစား Class အေပၚကို အသားေပးလြန္းတယ္။ လူတန္းစားကိုလည္း အေသသတ္မွတ္ထား တယ္။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးကုန္ထုတ္လုပ္မႈျဖစ္စဥ္ကို အေျခခံအျဖစ္ထားလြန္းတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ မာ့ခ္စ္၀ါဒအျမင္ကေန ၾကည့္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ အမွန္တကယ္ လႈပ္ရွားလည္ပတ္ေနတဲ့ အရာေတြ၊ ကိုယ္စားျပဳေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေျပာင္းလဲပံုေတြကို ေလ့လာႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုပဲလို႔ ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။
လူဆိုတ လူေတြက ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အတည္ေဆာက္ခံေလာကရဲ႕ ဗဟိုခ်က္တစ္ေနရာမွာပဲ ရပ္တည္ရွင္သန္ေန ရတာပါ။ လူသားက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲ ရွင္သန္လာၿပီဆိုတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ သူ႔စာရင္းက လူေတြတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္ တရားအျမင္ေတြ၊ မွန္ျခင္း၊ မွားျခင္း၊ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္းဆိုတဲ့ အရာေတြကို သင္ယူလိုက္နာရပါတယ္။ သူ႔အရင္ကလူေတြ အဲ့ဒီ အရာေတြကို ဘယ္လိုဖန္တီးခဲ့ၾကတာလဲ။ ေအသင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚစုေ၀ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုးရဲ႕ ဆႏၵေကာက္ယူၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာလား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဦးစ၊ ႏွစ္ဦးစကေန သေဘာတူညီမႈ Agreement လုပ္ေနရင္းကေန အားလံုးဆီ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး အားလံုးက အလိုေလွ်ာက္ လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ၾကတာလား။ ဒါမ်ိဳးက ပိုၿပီးေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက လူသားေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဟာ အထက္ပါအတိုင္းျဖစ္ေပၚလာတာလို႔ လူေတြထင္လာေစေလာက္ေအာင္ လႊမ္းမိုးႀကိဳးစုိးသူရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ေတြ လုပ္ထားတာပါပဲ။ မာ့ခ္စ္၀ါဒအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာေတြဟာ လႊမ္းမိုးႀကီးစိုးသူေတြရဲ႕ အိုက္ဒီယိုလိုဂ်ီေၾကာင့္ သာတင္မကဘူး။ သဘာ၀တရားအလိုအရ အလုိလိုျဖစ္ေပၚလာတယ္ထင္ေအာင္ကို လုပ္ေနတာ။ အိုင္ဒီယိုလုိဂ်ီရဲ႕ ပင္ကိုစြမ္းအား ကိုက ဒီလိုဆိုေလာက္ႏိုင္တဲ့သတၱိထူးရွိေနတယ္လို႔ မာ့ခ္စ္၀ါဒီေတြက ျမင္ပါတယ္။
ကားမာ့ခ္စ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မာ့ခ္စ္၀ါဒလမ္းေၾကာင္းထဲကေနၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ လူးကပ္စ္ ဂဟြန္ခ်ီ၊ ဂိုးလ္မင္း၊ ဘင္ဂ်မင္း၊ ေရမြန္၀ီလ်ံတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္ေတြကိုပါေျပာဖို႔ လိုပါမယ္။ ယဥ္ေက်းမႈကေန လူတန္းစားအလႊာခြဲျခားသြားပံုအေၾကာင္းေတြ ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း မာ့ခ္စ္၀ါဒအျမင္ကိုပဲ အေျခခံရပါမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ထုတ္လုပ္မႈ Culture Production အေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေအာ့သူဆာ့ဟ္၊ ဖရင့္ဖေက်ာင္းေတ္တို႔အေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါမွာလည္း မာ့ခ္စ္၀ါဒဆီ လွည့္ရတာပါပဲ။ အခုကားလ္မာ့ခ္စ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ၿပီးရင္ အၿမဲလိုလို ပညာရွင္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ေနာက္မွာကပ္ထားတဲ့ လူးကပ္စ္ရဲ႕ အျမင္အခ်ိဳ႕ကို ေျပာရပါ့မယ္။ မာ့ခ္စ္၀ါဒကေန ေနာက္ပိုင္းမာ့ခ္စ္၀ါဒ ေႏွာင္းပိုင္းအျမင္ေတြအထိ လမ္းေကာင္းခြဲၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရသ၊ စာေပသေဘာတရားက်မ္းေတြအားလံုးမွာ မာ့ခ္စ္၀ါဒအျမင္ေတြၿပီးရင္ ေဂ်ာ့လူးကပ္ ဒါမွမဟုတ္ ဖရင့္ဖေက်ာင္းေတာ္ကိုပဲ ေကာက္ေၾကာင္းဆြဲျပတာကို ေတြ႔ရပါမယ္။
လူးကပ္စ္က ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံသာျဖစ္ၿပီး ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံေရးမွာ တက္ၾကြစြာပါ၀င္လႈပ္ရွားသူျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ပညာေရးကေတာ့ ဂ်ာမန္မွာ အေျခတည္ျဖစ္ထြန္းလာတာျဖစ္ပါတယ္။ လူးကပ္စ္က ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကို ဘာလို႔မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူဟာ မာ့ခ္စ္ ၀ါဒလမ္းေၾကာင္းထဲမွာ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္တဲ့အတြက္ အိုက္ဒီယိုလိုဂ်ီနဲ႔ စီးပြားေရးကုန္ထုတ္လုပ္မႈျဖစ္စဥ္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ကိုယ္စားျပဳမႈေတြကို ထုတ္လုပ္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံၿပီးသားပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူးကစ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈပတ္သက္ သမွ်ဟာ အဓိကအားျဖင့္ စာေပသေဘာတရားကို အေျခခံေနတယ္လို႔ဆိုရလို႔ရပါ့မယ္။ စာေပအႏုပညာကို စိစစ္ဖို႔ႀကိဳးစားတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ လညပတ္အလုပ္လုပ္ပံုနဲ႔ ထိေတြ႔ေနတာပါပဲ။ စာေပဆိုတာကို သူတို႔ဟာ ယဥ္ေက်းမႈထုတ္ကုန္အျဖစ္ျမင္ ထားတာပဲ။ လူးကပ္စ္ရဲ႕အျမင္က အႏုပညာ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လံုး၀ခြဲျခားလို႔မရေလာက္ေအာင္ တသားတည္းျဖစ္ ေနတာလို႔ ယူဆပါတယ္။
ရသကိုခံစားတက္တဲ့စိတ္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔အမ်ားႀကီးဆက္စပ္ေနတယ္။ အႏုပညာနဲ႔ ဒႆနမွာေတြ႔ရတဲ့ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဆိုတာ ေလာကႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အျမင္ သေကၤတမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သေဘာက သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဆိုတာ ေလာကႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေလာကအျမင္တစ္ခုကို ႐ႈ႕ေထာင္တစ္ခုခုက ဆန္းသစ္ၿပီး ေျပာျပေနတာမဟုတ္ဘူး။ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဆိုတာ သူ႔ကိုယ္၌က ေလာကႀကီးနဲ႔ တသားတည္းက်ေအာင္ ျခယ္မႈန္းျပေနတဲ့ အျမင္မ်ိဳးပဲ။ ဒါကိုေတာ့ လူးကပ္စ္ရဲ႕ အသံုးမွာ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေန တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေလာကႀကီးကို ထင္ဟပ္ျပ Reflect တယ္လို႔သံုးပါတယ္။ တကယ္က ထင္ဟပ္ျပသတယ္ဆိုတဲ့ေနရာ မွာေတာ့ ေလာကႀကီးကေန ကင္းလာပါၿပီ။ ထင္ဟပ္ျပသေနတာမဟုတ္သလို ႐ႈ႕ေထာင့္တစ္ခုခုကေနၿပီး ထင္ဟပ္ျပေနတာ လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူကိုယ္၌က ေလာက္ႀကီးနဲ႔ တသားတည္းက်ၿပီး ျခယ္မႈန္းျပေနတဲ့သေဘာရွိေနပါတယ္။ ေလာကႀကီး ထဲမွာက ယဥ္ေက်းမႈဆိုုင္ရာ ကိုယ္စားျပဳမႈေတြ လႊမ္းမိုးမႈေတြနဲ႔ အရာရာအားလံုးကို ပံုဖ်က္ Distortion လုပ္ထားတယ္။ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒရဲ႕ အလုပ္က လူသားေတြဟာ သဘာ၀အရင္းခံကို ျမင္လာေအာင္လုပ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူးကပ္စ္က သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဟာ လူအမ်ားစုၾကားထဲမွာ တညီတညြတ္တည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ဟန္တစ္ခုမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုတာပါ။ သူက ဒီအယူအဆေတြကိုင္စြဲၿပီး ေမာ္ဒန္စာေပကို အတၱအဓိက၀ါဒအျဖစ္ထိုးႏွက္တာပါ။ သူ႔အျမင္မွာ အေရးပါတာက ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးနဲ႔ သမိုင္းဆိုင္ရာ အေျခအေနေတြေပါင္းစုစည္းမႈထဲမွာ လူသားရဲ႕ တကယ့္အေျခအေနမွန္ကို သိဖို႔လိုတယ္လို႔ ျမင္တဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေပါင္းစုစည္းမႈထဲက လူမႈဆက္သြယ္ေရးပံုစံေတြ Social Relation ဟာ လူးကပ္စပ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။
မင္းခက္ရဲ
http://apmyat.com/