အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဋီကာ - ေမာင္၀ံသ

အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးလာၾကတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပါတီႏိုင္ငံေရးဆိုၿပီး သိသိသာသာ ခြဲျခားေျပာလာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို တိုက္႐ိုက္ေျပာရင္ national politics နဲ႔ party politics ေပါ့။ ခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရးေ၀ါဟာရေတြ စုေဆာင္းၿပီး ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြကို ေလ့လာေနတာဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကထုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ စာအုပ္ေတြမွာ "အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရး"ကို ဘယ္လို ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုထားၾကသလဲလို႔ ရွာၾကည့္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘာေတြ႔သလဲဆိုေတာ့ national politics ဆိုတာ ႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာအဆင့္ ႏုိင္ငံေရးကိုေျပာတာ။ ဆိုလိုတာက ေဒသဆုိင္ရာအဆင့္ (regional) မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းစာေလာကမွာလည္း အလားတူ အသံုးအႏႈန္း ရွိပါတယ္။ National Paper လို႔ ေခၚတဲ့ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိတဲ့ သတင္းစာနဲ႔ Regional paper or Local paper ေခၚတဲ့ နယ္သတင္းစာေတြ ရွိတယ္။ နယ္သတင္းစာက သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ ၿမိဳ႕ရြာေတြကိုပဲ ျဖန္႔တယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ေလာေလာဆယ္ ဖြင့္ဆိုေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး အဓိပၸါယ္က ပါတီႏုိင္ငံေရးထက္ ပို၍ လုိလားအပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေျပာခ်င္ပံုရတယ္။ တကယ္ကေတာ့ အဲသလို ယွဥ္ေျပာရမယ့္ ေခါင္းစဥ္ႏွစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားႏို္င္ငံေရးနဲ႔ ပါတီႏိုင္ငံေရးက ၿပိဳင္ဘက္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ သီးျခားလကၡဏာကို ေဆာင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူတုိင္းလုပ္ႏိုင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါ။ သာမန္ ျပည္သူေတြလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ ၀န္ထမ္းေတြလည္း လုပ္ႏုိင္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားက ပါတီ၀င္ေတြလည္း လုပ္ႏုိင္တာပဲ။ ႏုိင္ငံေရးပါတီ တစ္ခုခုရဲ႕ ပါတီ၀င္ျဖစ္ေနလို႔ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ သို႔ေပမယ့္ ပါတီႏိုင္ငံေရးကိုက်ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြ လုပ္လို႔မရဘူး။ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းဆိုတာက မည္သည့္ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္လို႔ အစိုးရဖြဲ႔ဖြဲ႔၊ ျပည္သူေတြ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ အစိုးရကို သစၥာခံရမွာပဲ။ အဲသလို သစၥာခံၾကမွသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အဓြန္႔ရွည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါဆိုရင္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာလဲ။အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးဆိုတာ တစ္မ်ိဳးသားလံုးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့အေရး (national cause)မွာ က်ရာအခန္းက႑က ပါ၀င္ထမ္းေဆာင္တာကို ေခၚပါတယ္။ national cause ျဖစ္ရပါမယ္။ regional cause မျဖစ္ေစရဘူး။တစ္မ်ိဳးသားလံုးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ အေရးဆိုတာ ဥပမာေပးရရင္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္မႈ၊ ၁၉၅၀ ႏွစ္မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တ႐ုတ္ျဖဴ က်ဴးေက်ာ္မႈ အႏၲရာယ္ကို ကမၻာသိေအာင္လုပ္ၿပီး စစ္ေရးအရ ျပန္လည္တိုက္ထုတ္ခဲ့မႈ၊ ေလာေလာဆယ္ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိသူ လူတုိင္းပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ပါတယ္။ပါတီႏိုင္ငံေရးကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အာဏာႏိုင္ငံေရးကို အဓိကထားၾကတာ မ်ားတယ္။ ကိုယ့္ပါတီ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ႏုိင္ဖို႔ အာဏာရဖို႔ ေရွး႐ႈၿပီး လုပ္ၾကတာမ်ားတယ္။ "လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မယုတ္မလြန္ေျပာတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ သိတာကေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံနဲ႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ အာဏာရဖို႔ အဓိကမထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ရွိတယ္။ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဂ်ပန္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြဟာ တစ္သက္လံုး အာဏာမရႏုိင္ဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးဆက္လုပ္ေနၾကတာပဲ။ သူတို႔က အလုပ္သမားသမဂၢေတြ၊ လယ္သမားသမဂၢေတြ ဖြဲ႔စည္းတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူတန္းစားေတြနဲ႔ ပညာသည္ေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို ပါတီ၀င္ေတြက ဦးေဆာင္ တုိက္ပြဲ၀င္ေပးတယ္။ အဲဒါလည္း အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာႏုိင္တာပဲ။ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို စကားလံုးႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ခြဲျခားျပႏုိင္ပါတယ္။ statesman နဲ႔ politician ဆိုၿပီး ခြဲျခားပါတယ္။ အဘိဓာန္အဓိပၸါယ္က statesman ဆိုတာ ႏုိင္ငံျပဳ၊ သုခမိန္၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား။ politician ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားပါပဲ။ သည္ေတာ့ကာ statesman ေတြလုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးကို အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာႏုိင္တယ္။ ကိုယ့္ပါတီ အာဏာရေရးထက္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ေကာင္းစားေရးကို အဓိကထားျခင္းသည္ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးပဲလို႔ ဖြင့္ဆိုႏုိင္တယ္။ဖြင့္ဆိုခ်က္တစ္ခု ေတြ႔ဖူးတာက politician ဟာ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ၾကည့္တယ္တဲ့။ statesman က ေနာက္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုအတြက္ပါ ၾကည့္တယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ အဓိပၸါယ္"တာ"သြားတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္ပါပဲ။ statesman အဆင့္ ေရာက္သြားရင္ ကုိယ့္ပါတီအာဏာရေရးကို ေရွ႕တန္း မတင္ေတာ့ဘူး။ တစ္မ်ိဳးသားလံုး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ျဖစ္ထြန္းဖို႔ကိုပဲ ႀကံစည္လုပ္ေဆာင္ပါေတာ့တယ္။ေနာက္ရွင္းလင္းခ်က္တစ္ခု ဖတ္ဖူးေသးတယ္။ ေန႐ူးဟာ statesman ျဖစ္တယ္။ အင္ဒီရာဂႏၵီကေတာ့ politician တဲံ။ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ တတြဲတည္း ပါရွိရမယ့္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၀ ႏွစ္မ်ားက နီေပါႏိုင္ငံမွာ ပန္ခ်ာယက္ဆိုၿပီး တစ္သီးပုဂၢလ အမတ္ေလာင္းေတြခ်ည္းပဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ခြင့္ျပဳတဲ့စနစ္ စမ္းသပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ပါတီေတြ ဖြဲ႔ခြင့္ ေပးလုိက္ရတယ္။ဒီမုိကေရစီစစနစ္မွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ရပ္ဟာ ျပည္သူလူထုကို လိမ္လို႔ မရပါဘူး။ လိမ္လို႔ရတယ္ ဆိုရင္လည္း ၾကာၾကာ လိမ္လို႔မရပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္က်ရင္ ျပည္သူလူထုက ဆႏၵမဲေပးၿပီး ဆံုးမမွာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ ေကာင္းသူကို "တင္" ၿပီး မေကာင္းသူကို "ၾကဥ္" လို႔ရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတာ္လူေကာင္းေတြကို စင္ေပၚပုိ႔ေပးၿပီး မသူေတာ္ေတြကို ေျမာင္းထဲပို႔ေပးႏုိင္တာ ဒီမိုကေရစီပါပဲ။ အဲသလို လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့ ဆႏၵမဲေပးစနစ္ကို က်င့္သံုးျခင္းဟာ ျပည္သူအားလံုး ပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး တုိင္းေရးျပည္မႈမ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲမယ့္ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကို လူမွန္ ေနရာမွန္ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ဖို႔ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ မပ်က္မကြက္ ဆႏၵမဲေပးျခင္းဟာလည္း အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးလုပ္ျခင္းပါပဲ။

ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္၊ ၂၀၀၉